تاج محمد هاليپوٽو
والد محمد هاشم
ذات هاليپوٽو
جنم 10 سيپٽمبر 1956ع
ڌنڌو زمينداري
شاعري ۾ استاد نامور شاعر اديب ۽ محقق محمد عمر معمور يوسفاڻي
شاعريءَ جي شروعات 14 چوڏهن سالن جي ڄمار ۾ 1970ع کان
پاڪستان ٽيليويزن سينٽر ڪراچي ۽ ريڊيو پاڪستان حيدرآباد تان سيد صالح محمد شاهه سان گڏ ڪافي پروگرام ڪيل اٿس. شاعريءَ ۾ غزل، ڪافيون، نظم ۽ گيت لکيل آهن.
سندس سگهڙ پائي جي هر صنف تي طبع آزمائي ٿيل آهي، پر سرڪاري طرح ڪو به ايوارڊ اڃان تائين ڪونه مليو آهي.
هن سگهڙ جي ذاتي ڪتب خاني ۾ هزارين ڪتاب موجود آهن، سنڌ جي شهنشاهه شاعر ڀلاري ڀٽ ڌڻيءَ جي ڪلام ۽ سنڌ جي لوڪ ادب سان عشق جي حد تائين لڳاءُ اٿس، جيئي ايف ايم 88 ميرپورخاص تان هفتيوار پروگرام سَرهاهُون سنگهار جي پليٽ فارم تان سنڌ جي لوڪ ادب سنڌ جي ثقافت تهذيب ۽ باڪمال شاعرن ۽ سگهڙن جي ڪلام کي اجاگر ڪندو رهندو آهي. سڄي سنڌ ۾ شاعر اديب ۽ سگهڙ دوست رکندڙ هن ڏات ڌڻيءَ جي ڪلام جو ڪو مجموعو اڃا نه ڇپيو آهي.
[b]سينگار [/b]
جلوي اڳيان جانبَ جي ڪوڙيين ڪَنڌَ جُهڪن
نه ٿيا جوڙ جُتيءَ جو سهڻا جي سَڏجن
آهي آڏت اِند ۾ پَرتو و پِريَن
“تاجن” سونهن سندن، جَر ڪايو جهان کي
[b]سينگار [/b]
صورت سُهڻا سُپرين، ڏيههَ سَندن ڏاني
سُجهي نٿو سَنسار ۾، سڄڻَ جو ثاني
سَهسين ڪري سوجهرا جَلوي سان جاني
خَلقَ ساري خُلقَ سان ڪَيئين موهي مستاني
مُک پَسي محبوبَ جو، ٿي دلڙي ديواني
ٿي ڪوڙيين قرباني، “تاجن” پنهنجي پرين تان
[b]سينگار [/b]
آڏو حُسنَ حبيبَ جي، لکين لالَ لُڇن
سهڻا ساري ڏيههَ جا، مَٽ نه محبوبن
حورون هَٿَ ادب جا ٻانهين جيئن ٻَڌَن
پَريون پيَر پرِينءَ جا، چشمن ساڻ چُمن
تارا ڪَتيون قُطبَ ٿا، جَلوي ساڻ جُهڪن
مُوءِ پَسي محبوبَ جا، واسينگ پيا وَٽجن
سونهن گُلَ گلابَ کان، لالا يون لَبن
اعليٰ آههِ عَنبير کان، پسَينو پرِين
صدقي سِرَ ڪجن اهڙن عجيبن تان
[b]سينگار [/b]
موهي گهڻو من کي، ٿي مورت محبوبن
ذهب زيب ڇڏي ويو، پَسي سونهن سندي سَڄڻن
سَنکر وساري سُرتِ کي، جڏهن جاني ٽورَ ٽِلن
دَندان منهنجي دِلبرَ جا، وَڌ موتين مَر جانن
آهُو عينَ عجيبَ جا، چقمق جينئن چُهٽن
ڪارا ڪيسَ قريبَ جا، ٿا ڪُلهن ڪَرُ کڻن
سَوين دَرَ تي دوست جي، ٿا جلوو پَسيو جُهڪن
“تاجن” تابَ پرِينءَ جي، وڌو حيرت هزارن
سينگارَ ڪيا سُهڻن، پَر گوهرُ گوءِ کڻي ويو
[b]سينگار [/b]
سونهن سندم سردار جي، آهي ڪُل ڪَمال
صورتَ منهنجي سڄڻ جي، بي شڪ بي مثال
ڪَمر آهِس ڪيسري، نوري نيڻَ نِهال
ڪثر ننهنَ ڪنگوءَ کان، لبڙا موتي لال
جلوي ساڻ جنابَ جي، ٿا جُهڪن جُهڙ جُهڙال
ترني تجلا تائب ٿيا، بَرق ٿي بيحال
خِجل، ڪَبڪ طائوس ٿيا، چنچل پَسي چَال
مدهوشي ٿي مُرگهن کي، هاٿين ويا حال
پُهچڻ ڪنهن جو پِرينَءَ سان، مُشڪل آههِ مَحال
“تاج” سندنَ تعريف جي، مون کي ناههِ مَجال
اوريان ڇا احوال، ساجن سندي سونهنَ جو
[b]سينگار [/b]
صورت منهنجي سڄڻ جي، لاشڪ لاجواب
هِڪڙا جَلوا جوڀن جا، ٻيو حُسن بي حساب
پَسان نٿو پرِينءَ جي جَلون جو جواب
هاري بازي حُسنَ جي، محبَ کان مهِتاب
دلبرَ ديوانا ڪيا، نازن ساڻ نواب
پَسي لالي لَبن جي، ٿيا مورهين ماتِ گلاب
اکيون قهر قريبَ جون، نرگس نيم خواب
ڳولين وِگههَ وِڙهڻ جا، ارڏيون وڌ عُقاب
غضبناڪ غَمزن جو، ٿو “تاجن” ماري تاب
نازڪ يارَ نِقاب، کولي ڪُٺو خلق کي
[b]سينگار [/b]
کڻي جڏهن خُمارَ مان، ٿو نازڪ نيڻ ڪُرنگ
ته ماريو مشتاقن کي، وِجهن تيز تفنگ
دلبرَ جي ديدارَ کان، دَانههَ رهيا دنگ
کڻن گوءِ گلن کان، راڻل سندا رنگ
مَر مَر کان موچارا ٿيا، عجيبن جا انگ
پَسيو سونهنَ سڄڻَ جي، سِڪنَ ٿا سارنگَ
ترني اڳيان تابَ جي، ڇپي گهِڙ يو گنگ
هلڻ ساڻ حبيبَ جي مات ٿيا ماتنگ
اُرگَ پيا افسوس ۾، “تاجن” پَسي ترنگ
پَچن مثل پتنگ، محبتي محبوب لئه