غلام رسول مڱريو
ڀلوڙ سگهڙ فقير محمد ملوڪ عباسي کان متاثر ٿي شاگرديءَ جو سڳو ٻڌرايائين، اٽڪل هر صنف تي طبع آزمائي ڪئي اٿائين، ريڊيي، ٽي ويءَ تي فن پيش ڪري چڪو آهي. سندس ڳچ مواد ڪتابي صورت ۾ اچڻ لاءِ آتو آهي.
[b]سينگار[/b]
هڪ عجب رنگ عجيب جو، ٻيو آهوءَ کان وڌ عين
نرگس ناز ڇڏي ڏنو، ڏسي نازڪ جا هي نين
وار واسينگن کان وڌ، وهواه، سُرِڪن پيا سين
ڏني تجلي تيز تکي آ، واحد بي وِڄُ کين
تنهن به تاب ڇڏي ڏنو هو، اوڏي مهل اُتينِ
کولي جڏهن لبڙا لالي، محب پيو مرڪين
ته ڇڏي چنڊ چاندني، وئي رنگ مٽي رين
اٿي منهنجو محب مٿين، ٻيا ڪل آهن گهٽ “غلام” چئي
[b]سينگار[/b]
جهڙو سڄڻ سهڻو سائين اُهڙا اٿس انگ
وار واسينگن کان وڌ وهه واهه وجهن پيا ونگ
ڀرون برسيل باغ برابر ڏور هڻن پيا ڏنگ
اکين جي اشاري سان پئي مارين مير ملنگ
جي مُرڪي پيو محبوب مٺو ته رات مٽي پئي رنگ
ڇڏي شور ٿيا گهور پوءِ الاهي اڙ ٻنگ
ٿيا عاشق لک پتنگ منهنجي گوهر مٿان “غلام” چئي.
[b]سينگار[/b]
ٻڌل وار تنهنجي مٿي تان مٺا، خدا جو قسم جي کُلي ٿاپون
ڪري نانگ ڪارا هي ماڻهون سڀئي، ڏسي ڀنڊ تنهنجا ڀُلي ٿا پون
مڃي منٿ “غلام” منڱري جي مٺڙا، بنا پردي ٻاهر نه اچجان وري
ڏسي سُونهن تنهنجي او ماهِ لقا، ڪئي راهه ويندا رُلي ٿا پون