غلام حيدر دفعدار
ڪچھريءَ مان اُٿي وڃي اوطاقي ٿيندو. پھرين پڳڙ ۽ تلوار کي بلڪل خيال سان لاهي، کٽ تي جاءِ نشين ڪندو، توبرو (ڪاغذن سان ڀريل) کٽ جي پائي ۾ ٽنگيندو، ۽ پوءِ کٽ جي وچ تي پلٿي ماري ويھي رهندو، ۽ اکيون ٻوٽي پيو جهومندو - ڪلاڪن جا ڪلاڪ. ڪنھن مانيءَ ٽڪر آڻي ڏنو تہ کائيندو، نہ تہ گهرندو ڪنھن کان ڪو نہ. ڏينھن رهي يا ٻہ، وري خير سان ساڳئي رستي پوئين پير هليو ويندو.
مون هڪ ڏينھن ڀر ۾ ويھي کانئس پڇيو:”دفعدار صاحب! اوهين هردم اکيون پوريو ڇو ويٺا رهو ٿا؟“ چيائين:”سائين ميڏي ڪون آکان، اهي اکيون ئي تہ خرابي ڪن ٿيون. نہ اکيون ڏسن، نہ ئي بڇڙائي ٿئي. ڪتو نہ ڏسي، نہ ڀونڪي!“
رياست جي پوليس انھن ڏينھن ۾ اڪثر رهزنن سان ڀريل هوندي هئي. چڙهي آئي تہ ڄڻ وبا گهمي ويئي. آزاريندي گهڻو ڪري غريب. اهڙن واسينگن جي وچ ۾ غلام حيدر جھڙي ﷲ لوڪ جو نوڪري ڪرڻ، ۽ اکيون ٻوٽي زندگي گذاري وڃڻ، وڏو ڪارنامو هو.