پير ميان خميسل شاھہ صاحب مرحوم
منھنجي پھرين ملاقات ساڻس هن طرح سان ٿي. خيرپور جي وزير (شيخ محمد قادر) ۾ ڪو سندس ڪم پيو، جنھن جي خاطر گمبٽ مان هلي خيرپور آيو. آءٌ بہ خيرپور ۾ شيخ محمد قادر وٽ رهيل هوس. ماڻھن پير صاحب کي ٻڌايو تہ جيڪڏهن سندس ڪم جي باري ۾ آءٌ سفارش ڪندس تہ ڪم هڪدم پورو ٿي ويندو. هڪ مريد جي اوطاق تي لھي، مون ڏانھن ماڻھو موڪليائين ۽ ملاقات جو وقت گهريائين. مون شيخ محمد قادر سان مشورو ڪيو. شيخ صاحب چيو تہ ”خانداني آهي، عمر ۾ توکان وڏو آهي، هو تو وٽ هلي اچي، تنھن کان بھتر آهي تہ تون پاڻ وٽس هلي وڃ. ڪنھن شريف جو ڪم پوي تہ ٻئي شريف کي پاڻ وٽس هلي وڃي سندس حاجت روائي ڪري اچڻ گهرجي. دنيا جا ڪم هر حال ۾ پورا ٿيڻا آهن، پر اهڙا موقعا هرگز هٿان نہ وڃائڻ گهرجن. اهو خسيسن جو ڌنڌو آهي تہ شريفن جي حاجت روائي ڪرڻ کان اڳ کين پنھنجن درن تي ڌڪا کارائين.“
شيخ صاحب جي مشوري تي عمل ڪندي، آءٌ پير صاحب وٽ هليو ويس. ڏسي، تعجب ۾ پئجي ويو، بيحد خوش ٿيو، ڀاڪر پاتائين، هزارين دعائون ڪيائين. سندس احوال ٻڌي، شيخ صاحب کي عرض ڪري، ڪم پورو ڪرائي، موٽي وڃي کيس خبر ڪيم، اڳئين کان بہ وڌيڪ دعائون ڪيائين. ان ڏينھن کان پوءِ جيستائين زنده هو، مون سان تعلق نباهيندو رهيو. ٻہ - ٽي دفعا آءٌ بہ ساڻس ملڻ لاءِ گمبٽ ويس. ڏاڍي مھربانيءَ جي هلت ڪندو هو. سڄو ڏينھن ويٺو صلوات شريف پڙهندو هو. سندس دستور هو تہ شام ويلي پٿرين جو هڪ وڏو انبار گهرائي، مجلس جي وچ ۾ رکائيندو هو، انھن پٿرين تي پاڻ بہ ويٺو صلوات پڙهندو، ۽ آئي وئي کان بہ پيو پڙهارائيندو.