خانبھادر چاڪر خان سھرياڻي
مون مرحوم کي گهڻو ڏٺو - قداور، ڊگهي سفيد ڏاڙهي، ڊگهو پيراهن، سفيد گول پڳ، هٿ ۾ دائما ڊگهي لٺ، گهڻو ڪري جنڊيءَ لٿل. محفل جو مور هوندو هو، جت ويٺو، رونق لڳي ويئي - لطيفا، قصا، ڪھاڻيون، ۽ ڪڏهن ڪڏهن فارسيءَ ۽ سنڌيءَ جا مثالي شعر پڻ.
هڪ خاص مقصد کي سامھون رکيائين ۽ ساري زندگي ان جي حصول لاءِ ڪوشش ڪندو رهيو. مقصد اهو هو تہ پنھنجي خاندان جو بنياد پختو رکي. سھرياڻي قوم کي منظم ڪري، پاڻ ان جو سردار بڻيو. زمين وڌايائين، ۽ اولاد کي جديد اعليٰ انگريزي تعليم ڏياري، منجهانئن هر هڪ کي چڱين سرڪاري ملازمتن سان لاتائين. پئسا بچائڻ خاطر اليڪشن جي ڪنھن بہ وڏي جهيڙي ۾ ڪڏهن بہ ڪاهي ڪونہ پيو. ڪو بہ مقابلو يا تصادم ٿيو تہ پاڻ هميشہ ڪناري تي رهيو. هوندو هر جاءِ تي ۽ هر معاملي جي وچ ۾، پر پنھنجي دامن ڦاسائي بغير. دوستيءَ ۽ تعلق جو ڪافي لحاظ رکندو هو. هر گهڙيءَ يار مٽائڻ جي عادت بنھہ ڪانہ هيس.
نماز روزي جو پابند. سندس لٺ جو لوازمو، يعني تسبيح بہ ڪڏهن ڪڏهن گردش ۾ نظر پيئي ايندي هئي.
سندس ڳوٺ جيڪب باد ضلعي جي ڪشمور تعلقي ۾ هوندو هو، پر سندس شخصيت ساري ضلعي ۾ ڇانيل هوندي هئي.