دائـــرا، دائـــرن جـــي انـــدر دائـــرا.
سوچ جـا هـي عـجـب ٿـا لـڳـن مـامـرا.
سرمئي رنگ جا سـلـسـلا ٿـيـا شـروع،
تـنـهـنجـي تـر آنـدا اکـيـن اڳـيـان تـرورا.
دل جـڏهن ٿي چوي، پنهنجي من ۾ لهي،
مـون ڪـئـي آ پــريـتـم تنهنجـي يـاتـرا.
ڪيئن ٿو پسجي تنهنجو عڪس انهن منجهان،
سمجهه ۾ ڪانه آئي ڪـڏهـن مـاجـرا!
توکي ڏسـنـدي مـنـهـنجي ڏات اٿليو پوي،
۽ غـزل تـي غـزل ٿـو چـوان ڪـيـتـرا.
منهنجي اندر ۾ آهين رڳو تون ئي تون،
ان کان ٻاهر جا ڇـڏيـم سـڀـئـي آسـرا.
تون ڀلي ڏور مون کان هجين او مٺي!
عشقُ يادن جا تو سان ڳنڍي ٿـو سـرا.
جانِ “مقصود” مون چنـڊ توکي مڃيو،
منهنجي جيون ۾ رهندا تنهنجا سوجهرا.