دم عـشـق جــي سـرشاري، دم عقل جي دلداري.
اُتـسـاه ڏنــو جـيـونَ، ڄـاڻــي ٿــو ڪــلاڪـــاري.
ڀاڳن ۾ هيو سڀ ڪجهه، هڪ يار نه ملڻو هو،
ان يـار جي ڪارڻ مون، ڀاڳن کان به پُـٺِ واري.
بـيـداد حـسـن نـڪـتـو، جـذبـن کـي لـتـاڙي ويـو،
بــي تـاج مـلـي جـنـهـن کـي، دلين مٿان سرداري.
تــو بـن مـون گـهـڻـو لوڙيو، مون پاڻ کي پيڙيو آ،
ڪو وقـت هلي آهــي، هــن مــن ۾ مـهـاڀــاري.
پــاڻـيءَ تــي تــري آيـــل، ڦـوٽـي جـي مـثـل ماڻهو،
هن سونـهن ۾ ڪانهـي ڪا، ايڏي به جٽاداري.
قـــربــت جــا خــزانـا کــڻ، آثــار سـنـڀـالــي وٺ،
تـون اڄ به ٿي وارث اچ، وٺ پنهنجي حصيداري.
“مـقـصــود” رڳـو تنهنجو، بـس ساٿ گهريو آهي،
قـــانــع آ طـبـيـعـت جـو، ٻـي نـاهـي طلب گاري.