تـرديد ۾ تــردّد! ڀــاسـيـم ڪـا ڳــال(1) آهــي.
باسين به ڪانه ٿي پر؛ تنهنجو ڪمال آهي!
سر جو وڃڻ سهانگو، تيسين ڪو شعر بڻجي،
شاعر سان هئه وڇوڙا! ڪيڏي نه چال آهي.
هڪڙي خوشيءَ ڪارڻ سهبا هـزار صـدمـا،
مــوزون زنــدگـــيءَ جــو اهـــڙو مـــثـال آهــي.
ول ول ٿي ويڙهجي وڃ، مان ول جـو بار کڻندس،
پـخـتـو انـدر آ مـنـهـنـجـو، جـهــڙو ديـال آهـي.
رکجانءِ پـنـبـڻـيـن تـي، پـيـريـن گلاب ڇا لئه؟
مان پيش تنهنجـي اڳيان، جهڙو به حال آهي.
“مـقــصـود” تنهنجي آمد جـو ڄڻ پـسڻ پيو آ،
مـون لـئه گمان تنهنجو پـڻ نيڪ فـال آهي.
(1) ڳال= ڳالهه. “ر ۽ هه” جي صوتين کي ملائي “ل” جي وسرگ صورت ظاهر ڪئي ويندي هئي. جيڪا هاڻ معياري سنڌيءَ ۾ “لهه” جي وسرگ صورت سمجهي وڃي ٿي. پر اها ادبي محاوري ۾ زوريءَ قائم ڪيل صورت آهي. عوامي اچار مطابق سنڌ، بلوچستان ۽ ڪڇ ۾ “ڳال” لفظ اچاريو ويندو آهي ۽ اهو ئي درست آهي. سرائڪي سنڌي ۾ به ڳال، مُل (قيمت) وغيره لکبا آهن.
(2) ول ول = “ور ور” جو عوامي تلفظ، جيڪو معياري سنڌيءَ ۾ هاڻي بي قائده طور تي مروج آهي، پر سرائڪي سنڌيءَ ۾ باقائده مروج آهي. هن مصرع ۾ هن لفظ جو استعمال، تجنيس تام جو مثال آهي.