چـهـره شـناس(1) مـاڻـهـن، مُـک تـي نـگـاهه ڦـيـري.
چـاهـت ڏٺــي جـا مـون لـئـه، قـصـو ڇڏيو نبيري.
آڻـيـن جـي ڳالهه دل جي، پنهنجيءَ زبان تي تون،
ڀاڪر ڀريا مان توکي، ٻانهون پنهنجون ڊگهيري.
اتـسـاهـيـس سـلـيـقـي جــا داســتـــان ٻـــڌنـــدي،
مــون پــاڻ کــي آ تــو لــئـه ڇـڏيو کڻي وکيري(2).
ايـنـديـن تـه يـــار مـنـهـنـجـو انـدر ٺـري بـه ويندو،
جلندو رکيو آ منهنجي جيءَ کي سدائين ڄيري.
تــو بــن ســدائــيــن جيـون، اجڙيل رهيو آ سانئڻ،
مـايـوس مـن کـي پـاتم، هـر ڪـنهن بهار ڀيري.
اي لاهريءَ جا مالڪ! ڪاڏي هليو وئين تون،
سک چين کي لٽيو آ، ڪنهن سمنڊ جي لٽيري(3).
“مقـصود” تنهنجي ڳولا، ان لئه ڪندو رهان ٿو،
سوگهو ڪِلو ڪُڏڻ لئه، گهرجي هر هڪ وڇيري.
(1)سنڌيءَ ۾ “چهره شناس” لفظ جو ڪوبه مناسب نعم البدل ڪونهي. راشد مورائيءَ به ان جو هڪڙو فارسي نعم البدل پنهنجي شعر ۾ ڪتب آندو آهي.
ڏسـي ظـاهـر لـڳـائـن ٿـا انـدازا،
علم قيافه جا ڄاڻڻهار ماڻهو.
(درد ۾ دلجوئي، راشد مورائي، صفحو 60)
(2) هن بند ۾ صنعت تضاد ايجابي جو استعمال ٿيل آهي
(3) هن بند ۾ ارغونن/ ترخانن جي دور ۾ لاهري بندر تي ڪيل پورچوگيزي ڦورن جي حملي کي استعاري طور استعمال ڪيو ويو آهي.