خـواب هـن کـي ڊيـڄـاريـو، نـيـٺ ڇرڪجي جاڳيو.
ڪــو انــڌيــر جــو قــيــدي، روشــنـي ڏسي جاڳيو.
ڳالهه ڪا خوشيءَ جي هئي، مون به مسڪرايو هو،
اوچــتـــو اچـي دل ۾، پــور ڪـــو وري جـاڳــيــو.
دل نـقــار خـانـو هئي، چــﺆطرف ئي ڪوڪارون،
سِــپَ جيان تڏهن اک ۾، لڙڪ ڪو اٿي جاڳيو.
فـرضَ پـنـهـنـجـا وقـتــن تــي ٿــا ٿــيــڻ کـپـن پورا،
روز جـيـئـن سـويــرو ئـي، اڄ بـه هـر پـکـي جـاڳـيو.
هڪڙي وڻ جي ڇوڏي تي، هُـو ٿـڪي ستو آهي،
کـڙکـٻـيـتـو سـونـهـون ٿـي، رات هـو سـڄي جاڳيو.
خـونَ- رنـگ تـبـديـلـي، ٿـي سـمـاج کـي گهرجي،
انـقـلاب ڳـائـيـنـدي، نـيـٺ ڪـو ڪوي جاڳيو.
جـو مـٽـيءَ مـان ٺـهيـو آ، سـو مٽيءَ ۾ ئي ملندو،
پـنـهـنـجـي ڀونءِ ماتر کي، وير ڪو چمي جاڳيو.
مـحل ۾ سـتـل آهي، ڪالهه جيڪو رهزن هو،
پـاڻ ۾ اگـر مـلـنــدا، ڄــاڻ هــو ڏڪـي جـاڳـيـو.