درشــــن جــي آســري تـــي، در در رُلـــي رهـيـو هــان.
تــــون شــهــر ۾ به نــاهـيـن، تنهنجو پڇي رهيو هان.
مــايــوسـيـن کــان مـنـجـهـيل، مستن جيان ڦران ٿو،
پيا شهر وارا ڪُـرڪـن، ڇا تي ڪڏي رهيو هان؟
ڇرڪن جي ڀئه ڏني هئي، بي خوابين جي عادت،
اي خواب! تنهنجي جوٽن تي اڄ سمهي رهيو هـان.
هــر وار ٿِــــي ڊســـمـــبـــر هـــن ڏات کـــي اجــاري،
هــــن وار ڀـــي صـحـيـفـو تـو لـئـه لـکـي رهـيـو هان.
هــر عــشــق جــي جــلايل لئه شاعريءَ جي بارش،
رڻ ۾ تــتــل پــيــاسـن جــي ســـَر وســي رهيو هان.
پــر مــان پـنـهـنـجي انـدر ۾ کورو ڪوئي رکان ٿو،
ڪنهن کي خبر نه آهي، ڪيئن مان دکي رهيو هان.
“مـقــصـود” پـاڻ کـي تون ڪيڏو لڪائي رکندين،
پـڪ ڄـاڻ تنهنجي اڳـيان تڪڙو پڄي رهيو هان.