لفظن کي مد ّعا جي مان قابل نه ٿو ڏسان.
جذبن کي ڪجهه ڪڇڻ ڏي به مائل نه ٿو ڏسان.
مون عشق، فلسفيءَ جي نظر سان پڙهيو جڏهن،
هن سان ملڻ جو پاڻ کي قائل نه ٿو ڏسان!
سـوچـيـم وصـال ِ يـار جــو اڄ آسـرو پـلـي،
ايڏو سڪون ڪنهن کي به حاصل نه ٿو ڏسان.
اي درد! دوستيءَ جـو قـسم تـو سـواءِ مان،
ڪنهن کي به پنهنجي حال سان شامل نه ٿو ڏسان.
مشڪل جي سمنڊ آ ته تري ۾ زمين آ،
ڇا ٿي پيو اکين سان جي ساحل نه ٿو ڏسان.
يارن ڇـڏيو آ سـاٿ، سنـدن ظرف آ مگـر،
مان پاڻ کي انهن جيئن جاهل نه ٿو ڏسان.
“مـقـصود” مون ته هيئن ڏٺو آ سدائين جو،
ڪنهن کي به، وصل بعد به، واصل نه ٿو ڏسان.