گـونـجـي گـونـجـي نـيـٺ فـضـا ۾ گم ٿيندو آواز.
رکـڻـي آهـي رڙ جـي طـاقـت، سـاهـن سـان دمساز.
هـڪـڙو يـار تـه نـاهـي مـنـهـنـجـي اندر جو ڀيچي،
سـنــڌ بــه آهـي مـنهنجي من جو اهڙو ڳُوڙهو راز.
پـيـار مـلـڻ جـو پـوءِ پـرو پـئـي، يـا نـه ملڻ جو ڀي؛
او ان جي انجام کان ڊڄندڙ! ڪيئن ڪندين آغاز؟
هـڪّّّ ڀـٽـائي، هـڪّ سـچـل ۽ هـڪـڙو آ استاد،
سـچّ تـه سـاڳـيــو، ســچّ چــوڻ جو پنهنجو آ انــداز.
پـنــڇــي اڏرڻ، مـاهـي تـرڻ ۾، حـيـرت آ ڇـا جي؟
مـاڻـهـو گـهـرجي وهيل مقابل، ماڻهو ٿئي شهباز.
سـنڌ انهن جي آهي ۽ رهندي، جيڪي جاڳن پيا،
جـوت جـلائـن، فيض ورهائن، سنڌ کي تن تي ناز.