آزاد نظم
ڪنهن علامت نگار ٺاهي آ
ڪائي تصوير جنهن ۾ رنگ نه آ
رات منظر تي ايتري حاوي
ڪوئي تارو ته ڪوئي چنڊ نه آ
ڪو بيابان آهي، ڪي ٿوهر
جنهن جي سيني مٿان ڦٽل آهن
ڪائي پوڙهي آ، جنهن جا وار کليل
جنهن کي ليڙون لٽا پيل آهن
۽ پريشانين جون ريکائون
ان جي چهري تي کوڙ ٿيون ڏسجن
هوءَ ٿڪل آهي
هوءَ پياسي آ
جو سڪل چپ سندس ٻڌائن پيا
ياس منظر سڄي تي حاوي آ
ها مگر هڪ اميد جو ڪرڻو
هڪ پاسي ڪو ٽيٽمڪڙو آ
جنهن جي پٺيان لڳي پئي آهي
هن جي پيرن جي زخم ڳالهايو
هن جي پيرن جي زخم سمجهايو
ڊوڙ مون سان اچي تون پائي اٿي
منزلون پاڻ اينديون ناهن
پنڌ کي پنڌ سان کٽاءِ اٿي
اٿ ته ڏسجي ڪو ولولو آهي!
۽ هلڻ جو ڪو حوصلو آهي!
هوءَ عورت به سنڌ هئي شايد
جنهن پڇيو ٿي
ڪو سرڦريو آهي؟