اســان جــو ســدائين کــان خــالــي آ دامــن.
ڪڏهن وقت رهزن، ڪڏهن بـخـت رهــزن.
ڦـــٽـــڻ ۽ ٺــهـــڻ تــي رهــيــو بــحــث جــاري،
نه ڪو مان ٿو سمجهان، نه ڪو هو ٿا سمجهن.
گـهــڙي جــي ڀــڄــڻ تــي دلـيـلــن جــو مــارو،
دلين جي ٽٽڻ جي ڪا تاويل ڪيئن ڪن!
ڏِيـنـهَــنِ جـي سـفـر ۾ سـکـيـون ســاڻ آهـــن،
حـيـاتيءَ جـي پـنـڌ ۾ سـڃـاڻن کـان ڇـرڪن!
اڙي او زمـــانـــي کـــي گـــهـــربـــل اجـــالا،
ســويـــرا بــه تـــو لـــئـــه ســکــائــون ٿـا بـاسن.
وري اچ وري اچ، ويــل وقــت نــاهــيـــون،
اڃــا تـــون جــوالا، اڃـــا آئــــــون جـــوڀـــن.
مـنـهـنـجـي گـهـر جـو اڄ تائين در آهي پٽيل،
ڪبي ڪانه ٺڪ ٺڪ، هلي آءُ ڇـن ڇـن.