ڪنهن تان واري جيءُ چوان ٿو.
مـن کـي ماري جيءُ، چوان ٿو.
اونـداهـيءَ ۾ لاٽ جـيـان ٿــي،
پاڻ کـي ٻـاري جـيءُ، چوان ٿو.
ويـڳـاڻـپ ۾ يـاس ئـي سـرندئي،
سنگت سـاري جـيءُ، چـوان ٿو.
طـوفـانـن کـان مـور نه ڊڄـجـي،
ٻـيـڙيـون تـاري جـيءُ، چـوان ٿو.
سر تي جيڪا مشڪل ڪڙڪي،
تنهن کي ٽاري جيءُ، چـوان ٿـو.
مولا! پَـٽ َّ سـنوان تـه نـه جـوڙيـا،
ڏونـگـر ڏاري جــيءُ، چـوان ٿـو.
پنهنـجـي حـق ۾ سـارا سـاجــن،
ڍارا ڍاري جــيءُ، چــوان ٿـــو.
جيڪي ڪنهن سان قول ڪيا ٿئي،
وعـدا پـاري جـيءُ چـوان ٿــو.
نوڙت نـيـاز جـي پنـهنـجـي اندر،
عــادت ڌاري جـيءُ، چــوان ٿــو.
ڪڏهن ڪڏهن مالڪ جي در،
هــنـجـون هاري جـيءُ، چوان ٿو.
ٻــڌ “مـقـصـود” الــسـتـي وايـون،
نــعـرا مـاري جـيءُ چـوان ٿـو.