ڊيــڄــوڙو ڍَيـــرِي! عـــشــق وڏو اســــرار.
اَڏ تــي جـــو اٽــڪــي، پــهــچـي دريا پار!
جهـونــو اُڀﱡ جهـريـل، ڌرتيءَ تـي آ گهورَ،
کـيـر نـديءَ جـي وچ، هـيءَ انــوکــي، مار!
ليکو چـڪـتـو ٿـئـي، رهـيل کاتو سوچ،
وهيون ڦاڙج پو، سڀ ڪجهه ٻيهر سار.
عيب کڻان ٿو مان، تنهنجـا سـڀ ثواب،
پـاڻـهـي ٿـو ڦــرجـان، نـاهـيـان هـرگـز ٻار.
مـايـا آهـيـن تون، مـايـا مـنـهـنـجـو ڀاڳ،
سـڌڙيو ٿـي سـانـئـڻ، ڦـاٿس تنهنجي ڄار.
پـهـتـس تنهنجي در، گَهـَرﱡ گهُـرائــي هاڻ،
ڀـرجـان ڀـاڪـر ۾، هـاڻ نه مون کي ٽار.
ڪـَن ﱡسڀئي ٿا ڪَن ﱠ(1)، منهنجو جيئن تياڳ،
اوتون منهنــجا من، مـان بس تنهنجو يار.
(1)”ڪن ڪرڻ“ محاورو آهي. جنهن جو مطلب آهي پاسو ڪرڻ. هتي هيءُ محاورو، تنجيس ناقص جو مثال پڻ پيش ڪري رهيو آهي.
(نوٽ: هي غزل ايڪيهه ماترڪ ”چندرايڻ ڇند“ کي ابتو ڪري جوڙيل آهي. جنهن ۾ پهرئين ۽ ٽئين پد ۾ 10 ماترائون ۽ ٻئي ۽ چوٿين پد ۾ 11 ماترائون رکيل آهن. ابتو ڪرڻ جو مطلب آهي ته 10 ماترائي پد آخري ۾ هجي ها ۽ ان ۾ قافيو هجي ها، پر هن ۾11 ماترائي پد آخر ۾ رکي، ان ۾ قافيو رکيو ويو آهي. عروض مطابق هن جو وزن هن ريت بيهندو: فعلن فعلن فع، فعلن فعلن فاع