ڏات آهـي مـلـيـل، پـيـو غزل واڻـجـي.
اڄﱡ ٻـيـجـل کـي سڏ، تندُ کي تـاڻـجـي.
سـونـهـن سـرهـاڻ، ســرهـاڻ، سرهاڻ آ،
سونهن، شاعرَ! سڄو ڏينـهن واکاڻـجـي.
هڪڙي وينگس جي تر تي ويس موهجي،
ٻيءَ جي رخسار تي سو ڪٿان آڻجي؟
دوسـتـي نـاهـي هـيءَ، دلـبري آ ميان،
دلبري ڪيئن ڀلا ڇنڊجي، ڇاڻـجي!؟
تون هلي اچ ته ڪا ڏَٺَ پرولي گهـڙيان،
او سـگـهـڙِ! ڪـا وراڻي کـڻـي مـاڻجي.
ايـم اي آهيان، پو به ايـوين(1) رهيس،
اچ تـه تـو کـي ڇـهـي زنـدگـي ڄاڻجي.
(1) ايوين= پنجابي ٻوليءَ جو لفظ، جنهن جو مطلب ٿيندو، ائين ئي، خالي، ڪورو.