جيئن جيئن تو واسِي پئي، جوڀن جي خوشبوءِ.
وحـشـي مــن پــاتـي پــئـي، جـهـڙي آدم بــوءِ.
ڀـيـڻـئين ڀـيـڻـئين ڀٽڪندڙ، اکيون هِن آتيون،
سـال، صـديـون ٿـي گـذريا، ڏسندي تنهنجو روءِ.
تـــو جـــو پـــيـــر پـــڌاريـــا، بـــر ٿـــي ويـــو بازار،
موٽئين پنهنجي ماڳ ڏي، سوءِ ۾ سـاري جوءِ!
هاڻ بهـارون ڇـو اچـن؟ هـاڻ نه ايـنـديـنءَ تـون!
ســرءُ، سـيــارا مــوســمــون، اونــهــاري جـي لوءِ.
ڇـنــڊ اُجــالا پــاڻ مــان، چــنــڊ چــڙهــي آيـل،
اونــداهـو عالم گهري، ڪرڻا ڪوءِ به ڪوءِ
نوٽ: هن غزل جو بنياد عروض بدران سورٺا ڇند جي وزن تي رکيل آهي.