پـيـر تـنـهـنـجـا پـوئـتـي ٿـيـا، موٽـيا تو کان نه ٿــيا.
نـيـنـڍ ڏيندڙ نيڻَ ليڪن روڪـيا تو کان نه ٿـيـا.
مان پياسـو، مون ته چاهيو، منّ منهنجو تار ٿـئي،
جامَ مـنـهـنـجـي جـيـئـڙي ۾ اوتيا تو کان نـه ٿيا.
هـي سـڳـا زنـجـير هئا، تو کي ڏنم، ٽوڙي ڇـڏيئي!
۽ وري اهــڙا سـڳـا پــوءِ جــوڙيـا تــوکــان نــه ٿـيــا.
تـنـهـنجي در تي سين هڻندڙ وقت کان بـيٺا رهيا،
در پـٽـي پـنهـنجي تڏي تي ڪوٺيا توکـان نه ٿيا.
ساحرا! آندم ڪنول تو وٽ، مٽائي ڏين مون کي،
تـنـهـنـجـو جـادو بـي اثر هـو، مـوتيا تو کان نه ٿيا.
مـون جـهازن کي اچي ڪُـن ۾ بيهاريو هو مگر!
حوصلو گهربل هو سانئڻ! ٻـوڙيـا تـو کـان نه ٿـيا.
جنگ هارائڻ لئه آندا، مون سڀئي هـٿـيار ڪُـند،
فـتـح جـا جـهـنـڊا تـڏهـن ڀـي کوڙيا تو کان نه ٿيا.
تنهنجي ليکي مون ڪئي پئي، ڪالهه تو سان پارسي،
عرض هئا منهنجا سڌا، پر سمجهيا تو کان نه ٿيا.
تنهنجي چهري مان سڄي تنهنجي پئي حالت بکي،
ڌار ٿئين “مقـصود” کان، رشــتــا مـگــر ٽوڙيا نه ٿيا.