اک جو ڪنڊو، نڪ جو ڪوڪو ٿي سگهندو ڇا؟
نظرون ڦيرڻ، پيار جو جذبو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
مان گهايل هان، تير جهٽي ڇاتيءَ ۾ ٽُنبيم،
تنهنجو ڪوئي وار به اؤڇـو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
ڪچـڙو ڌاڳو، رشتن ۾ ٿو لوههُ ڪـري پر؛
لوههَ جو سنگهر، دل جو ناتو ٿي سگـهندو ڇا(1)؟
يار جي هٿ جو زهر به ماکي، شال ملي پئي!
برهه جي پل جو حلوو مٺڙو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
ڏيڏر پنهنجي ٽانءَ ۾ ڦوڪيل، ڍنڍ ۾ پن تي؛
سهڻو لڳندڙ جر تي ڦوٽو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
هئه ڙي يـارل! لـوڪ سوالــن جــو عــادي آ،
تنهنجي سامهون مون جيئن موڳو ٿي سگهندو ڇا؟
جهڙو تنهنجي سونهن جو دهڪو، مون تي ويٺل،
اهڙو ڪنهن تي تنـهنـجـو داٻـو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
(1)لوههُ هڪ ڌاتوءَ جو نالو آهي، جڏهن ته لوهه ٿيڻ هڪ محاورو آهي، جنهن جي معنيٰ آهي قابو ٿيڻ. هن بند ۾ انهن ٻنهي صورتن جو استعمال تجنيس ناقص (محرف) جو مثال آهي.
منهنجو پيار ته شهر، سماج جـي ڪَنَ تي پهتل،
ان کان بهتر ڀَـيرَ تي ڏونڪو ٿي سگـهـنـدو ڇا؟
ونهنوارن جي ڳالهه ڪيم، پـر مان به ٿو ڄاڻان،
دل جي بدلي دل جو سودو ٿـي سگـهـنـدو ڇا؟
عشـق، ڪڙهڻ ۽ نظم، سکڻ سان ايندو آهي،
شعر تي دردن ڌاران مـلڪـو ٿـي سگـهـنـدو ڇا؟
هِـنَ هرڻيءَ کي بهشت جي باغن ۾ ڳولهيندس،
سوچيان ٿو اُت پهچڻ منهنـجو ٿي سگـهـندو ڇا؟