ذري مـان ذرو ڪـر، کـٽـائــي ته ڏس.
اٿئي هڪ ڪڻو پر؛ ورهائي ته ڏس.
گـيـانـيءَ جـي پـيـرن جـي مـٽـي کڻي،
نــرڙ تـي هـٿـن سـان لـڳـائــي تـه ڏس.
ڪو پوپٽ جهٽي تو مُٺيون ڀيڙيون،
اڏائي خــوشـي ڪــا پـرائــي تــه ڏس.
هـتي روز مکڙيون پٽيون ٿيون وڃن،
ٽڙڻ ڏي ڪليون، گل بنائي ته ڏس.
ڏڪـاريـا اٿـئــي ڏيــهـه راجـا بـڻـيـل،
نـجـس پـيـر تـن جـا هـٽـائـي تـه ڏس.
ڪـئـي رات آ ڏيـنـهـن جـو رهـزنـي،
ڏيئو ڏات جو ڪو جلائــي ته ڏس.
هي طبقن ۽ ذاتين جون ڳالهيون ڇـڏي،
سـڳـو سـنـڌيـت جـو ٻـڌائي تـه ڏس.
او “مـقــصــود” احـسـاس جــو دائــرو،
ســڄــي سـنـڌ تــائـيـن وڌائي ته ڏس.