ماڻهوءَ جي فطرت جو عيب لڪايل ڏس!
ڏوهـه ســڄــو اَن جـي داڻي تـي آيـل ڏس(!
ڏاڍائيءَ جــو ڏيـهـه سـڄـي تــي راڄ آهــي،
هوشياريءَ سان سچ کان رُخّ مٽـايـل ڏس!
راڄ ڌڻيءَ جــو کـاڌل قـرضـو مـاڻـهـوءَ تي،
فـردن تـي هـر روز ڪـو انگ وڌايل ڏس!
مـاڻـهـو نـاهـن، تـاش جـا پـتـا، جـلـسي ۾،
يـڪـو، ٻڪو، غلامُ هتي ڦهلايل ڏس!
پرمتڙئي کي سمـجـهـائـڻ سـان ڇـا ورنـدو،
ساڳئي ٻِـرَ مان هر هر پاڻ ڏنگايل ڏس(1)!
جو “مقصودُ” ڏٺو هوندئي همٿائيءَ سان،
ان جـو ڪنڌ به ڪاٿي نيٺ جهڪايل ڏس!
(1) حضرت علي رضه جو قول آهي ته مومن ڪڏهن به ساڳئي ٻر مان ٻه ڀيرا نه ڏنگبو آهي.