سـچ تـي رخـن جـو پـڙدو، ايــڏو چـڙهــي وڃــي ٿــو.
ڳورو به؛ ڪير چاهي، ڪارو ڪري سگهي ٿـو!
هـي روشـنـيءَ عـلامت، ڪيڏو ڪپهه سفيـدو!
اک تي رکــون پـنـوڙو، اونــدهه ڪـري ڇـڏي ٿو!
ساڳيو ئي حادثو آ، هر ڪنهن نظر جي سامهون،
ڪو هٿ اچي وجهي ٿو، ڪو ايئن لنگهي وڃي ٿو!
آدم جــا ســڀ ٻــچـــا هِـــن، ڏاڍو وڏو وڏيــــــرو،
جي ڪڙم آ ته ڪڙمي، ٻيا سڀ ڪمي سڏي ٿو!
ڪـيـڏو شـريـف مـاڻـهـو، ڪيڏو ذلـيل ٿئي ٿو،
گـونـگــو رهـي تـه بـهـتـر، ٿـورو به جي ڪڇي ٿو!
پــاڻــي تــه آهــي پــاڻــي، تــرهــو ٻـــڏي تـــري پـــر؛
ڌرتيءَ مـنـجـهـان بـه قـهـري ڪـو زلزلـو مـٽي ٿو!
شهه رڳ کان اورتي مڃ، يا پنهنجي من جي اندر،
خـالـق سـدائـيـن هـيسيل، ماڻهوءَ جو ڏڍ رهي ٿـو.
هــر روح جــي ڪــيــل آ، رمــزن ســان آشنائي،
جـيـڪـو سکڻ گهري ٿو، سمجهي اهو وڃي ٿو.
ڪي فلسفي جون ڳالهيون، اعجاز ڪو عقل جو،
ســورن ۾ يــارُ پـونـدو، مــاڻـي جـڏهــن وٺــي ٿـــو.
“مـقــصـود” درد ڀــاري، پــر آهــي اخــتــيـــاري،
سـاگــر جــو انــت آخــر، ٽــوٻــو وڃـــي لــهـي ٿـو.