قـربـت، قـربـت هـــونــدي آهــي.
نــفــرت، نــفــرت هــونــدي آهــي.
قربــت، نـفـرت جـي وچ دل جــي؛
حـسـرت، حـسـرت هــونــدي آهـي.
¬¬¬
مــلــنــدا آهــــن ڀــاڳـــن وارا!
صحبـت، صـحـبـت هـونـدي آهـي.
دُکَ ۽ درد جــي ســچــي مــن ۾،
بـرڪـت، بـرڪـت هوندي آهي.
سـاروڻـن کــي ســـاري سـمــڌم،
رحـمـت، رحـمـت هـونــدي آهــي.
دل تــو لـئــه اهــرام ڪـئــي ٿــم،
تـربـت، تربـت هــونــدي آهــي(1).
منهنجي ڳالهه تي ڪنڌ ّ جهڪيئي پر:
سـهـمـت، سـهـمـت هـوندي آهـي.
(1) عام عادت مطابق تربت ۾ ماڻهو ان يقين سان پوربو آهي ته اهو مئل آهي، پر اهرام ۾ مڙدو ان نيت سان پوربو هو ته اهو جيئرو آهي ۽ ساڻس گڏ رکيل سامان سندس ڪم ايندو. هتي دل ۾ محبوب جي زنده جاويد هئڻ جي استعاري طور ”اهرام“ لفظ استعمال ڪيو ويو آهي.
نوٽ: هن غزل ۾ صنعت مقابله ۽ صنعت مراعات النظير جو عام استعمال ٿيل آهي.