متفرق بيت2
تڙ تماچي ٿو سڏي، ڪينجهر سڏڪـي ٿـي،
نـوريءَ ويندي ئـي، ڪونه نهاري ڪو هتي.
***
ڪهـڙي پـٿـر مـان، جــوڙيان تنهنجي مورتي،
روح ڇـڪـيـنـدڙ روپ ۽ اهـڙو قـد ڪـٿان،
تو جيئن ڪين ڏسان، سونهن ڪٿي سنسار ۾.
***
او تـون! اڄ تــه آڻ، جـوتـون مـنـهـنـجـي جـيءُ ۾،
ڪانهي ڪابه سڀاڻ، سونهن سُنگهڻ ڏي ساهه کي.
***
سَـڌ نـه ڀـانـئـي مـور، چـريـا چـاهـه اٿـئي اهو،
هـو جـو مـون کـان دور آ، ايـنـدو نيـٺ ضرور،
تيسين منهنجو پور، مون سان ساڻ رکيس ٿو.
***
ويٺو ويڙهيان سُٽُ، بيٺو ڪريان باتڙيون،
هـاڻ مـصـيـبـت کُـٽُ، سَنڌا ساڻا ٿـي ويـا.
***
ريءُ خـمـر، نـنـڊاکـڙا، پـنــبــڻ پاهـــڻ ٿِـيــــن،
اکيون جي احساس سان، ڍرڪائي ڍِرَ ڏِين،
محبوبن جي ماڳ کي، عاشق ڪين ڇَڏِين،
ائـيـن جـي وِرڇِـيـن، قـرب مـحبت مهل تـي.
***
اســان ڏٺــي عـشق ۾، ڪيڏي ڪرامت!
اوڏِي ٿــــئـــي مـيـهـار کــي، اهــڙي عـبادت!
دهـشـت دم درياهه جي، ساريئين سعادت!
لهرن لوڙهڻ جي ڪئي، سهڻيءَ صراحت!
تـرنــدي پـڳــي تـار ۾، هـئـــــه ڙي ريـاضـت،
الــف عـلامـت، سـاڻس رهــــي ســيــــــر ۾.
****
ويسر ڪيو ويسرو، وسريو جڳ جهان،
هڪڙو ئي انسان، سوچن ۾ اڀريو اچي.
***
سـاجـن سڀ ڄـمــار، تـوکــي سـاري ســاريــم،
ڀــورائــيءَ ۾ ڀـــلـــجــي، مــتـان ڏيـنـم مـيــار،
تـوکـان ٿينـدي ڌار، سک نه ڀانيم ڪڏهين.
***
رســتــو رســتــو گُــلّ، سـجيل سارا پيچرا،
پـيـر رکـي ٿـي پـدمـڻي، واسُ وٺن ٿا ڦُلّ،
هـٻڪارن جا هُلّ، چوڏس ڄڻ پئجي ويا.
***
مـيـنـهن وسـنـدي مـون، ڏات پني ڏاتر ڳنان،
پُسيـو پـٽ پـاڻيءَ سان، من ورتيون مستيون،
جي مون ڀر ۾ تون، ڪيئن نه ٽلندس مور جيئن.
***