انـداز مـنـجهـان منهنجو اظهار نه ٿي سمجهين!
اکيـن ۾ نهـاريـن ٿي، پـر پـيـار نـه ٿي سمجهين!
ايڏي به مٺي آخر، بي سمجهه نه آهين تو،
مون قرب اٿئي آڇيو، ونهنـوار نه ٿـي سمجهين!
ڇو! منهنجي خـَموشي ڪو پيغام نه پئي ڏي ڇا؟
طوفان کان اڳ واري، مـاٺـار نه ٿي سمجهين!
تون عَـَدُوَ جي ڳالهين تـي ايـڏي تـه لڳل آهين،
دلدار کي اڄ پنهنجو، دلدار نه ٿي سـمجهين!
مون تنهنجي ثنا ڪارڻ، هي شعر لکـيـا آهن،
هيءَ سونهن جي سربستي، پرچار نه ٿي سمـجهين!
بهتر آ شهر جـي وچ ، ديـوارَ ڏياري ڇڏ،
جي نينهنُ پنهنجي دل ۾ نروار نه ٿي سمجهين!
“مقصود”جي قسمت آ، “مقصود” ئي لوڙهيندو،
“مـقـصـود” کـي پنهنجـو جي، معيار نه ٿي سمجهين!