مان پنهنجي اک جي نميءَ کي اگهي پيو ڳوليان.
اداسين جي شهر ۾ خوشي پيو ڳولــيـان.
اچن ٿا ياد مون کي وهه جيان ڪڙا لمحا،
۽ تنهنجي سار کي ڀاڪر وجهي پيو ڳـولـيان.
مـون اضـطراب کي عادت بنائي ڇڏيـو آ،
هوا جي سـڏ تــي توکي لڇي پيو ڳـوليـان.
مـٿــي نـهـار ذرا بادلـــن ڏي اک کــڻــي،
انهن سان جوڙ ٿي جاني گهمي پيو ڳولـيـان.
فقير بڻجي لتاڙيون اٿم سڀئـي گـهـٽـيـون،
رلي ۽ لوڙهه ڪلهي تي، رُلي پيو ڳوليان.
او سرس سونهن! سوايو قدر ڪرڻ جي لـئه،
پريم جو مان ترازو کـڻي پـيـو ڳوليان.
تو ساري شهر کي مقتل بنائي ڇـڏيـو آ،
مان سر ڪپائي اڏيءَ تـي ڪڏي پيو ڳوليان.
صنم، خدا کان گهرڻ تي مون کي شرم آيـو،
مجاز، شرڪ نه ٿي پئي، ڊڄي پيـو ڳوليان.
مونکي جواب کپي، پر مونکي جواب نه ڏي(1)،
ملڻ جي آس رکي، زندگي پيـو ڳولـيـان.
ٿيڻ ڏي تون بــه ته ”مقـصود“ هاڻ ڪـو ميلو،
مان تولئه ٻانهن جون پينگهون ٻڌي پيوڳوليان.
(1) هن مصرع ۾ پهرئين “جواب” جي معنيٰ ورندي آهي ۽ ٻئي “جواب” جي معنيٰ “انڪار” آهي. هيءُ تجنيس تام جو مثال آهي.