اڌورا لـفــظ شـعـرن جـا، مـڪـمـل تـرجـمـانـي ڪن.
جي ڪنهن جيءَ دل ۾ رهيل آ، ختم سان بدگمانـي ڪن.
رهياسين عمر ساري، ڄڻ اسان حسرت جي ڏاگهن تي،
بـيـابـانـن کـي ڀـيـنـٽـيـنـدي، نـخـل ٿـا مـيـزبـاني ڪن.
هميشه عشق طبـقـن کـان مـٿـاهـون ئـي رهـيـو آهـي،
الائـي يـار ڇـا جـي لـئـه پـيـا گـوتـر گـمـانـي ڪـن.
جـي مـنـهـنـجي ذات جي نهٺائي کان واقف رهيا آهن،
کـڻـي آڱـر اهـي مـون ڏي، پـيـا گـوهـر فـشـاني ڪن!
ملڻ جي آس ڪافي آ، ملڻ پوءِ ٿئي نه ٿئـي ليڪن؛
رڳو آٿت رهي دل کي، نئين ڪا خوش گمـانـي ڪن.
پـريـنءَ جـي شهر وارؤ! هـا تـوهـان سـڀ مـعـتـبـر آهيو،
خـدارا! يـار کـي چـئـبـو، مـنهنجي ڪا قدرداني ڪن.
مـلـيـل انـسـان جـي دل کـي، تـقـدس جـو مقام آهي،
متان هيءَ شيءِ سنڀالڻ ۾، ڪڏهن ڪا بيڌيانـي ڪن.
ڪتابن وانگيان هن جي اڳيان بـلڪل کُـلي پـئـبو،
پـڙهـن پـوريءَ طــرح ۽ پـــو اسـان جـي رازدانـي ڪـن.
ڪڏهن “مقـصود” تي حيرت جو در هن طرح پٽجي پئي،
صدين کان پوءِ هو سامهون اچڻ جي مهربـانـي ڪن.