ارتــقــا کـان هـٽـيـل مـنـهـنـجـو ابتو عمل.
مــان ابــد جـو مـسـافـر، پـيـو ڳـولـيـان ازل.
گـگـهـه اونــداه ۾ ٿـيون شفق جون سڌون،
لـوڪ سـمـجـهـي ويـو آ ذهــن ۾ خــلــل.
زنـــدگــي خـواهـشـون خـواهشون ئي رهي،
سـوئــي آخـر مـلـي، عـشــق جـيـڪو اول.
هـي عـجــب آ جــو دريــاهه ۾ وڻ ڇــڏي،
تون بچڻ لئه ٿو ڏسجين ڪکن هٿ وڌل.
ڪـيــر ڀـاڳـن نـڀـاڳـن تـي ســوچــي ڀـــلا،
درد آهـــي اســـان کــــي ســتـــيءَ ۾ پــيل.
مــان تـنـهنجي اختيارن جي حد ٿو گهران،
پــانــڌ آجــو هـجـي يــا پــلــئــه ۾ ٻــــڌل؟
جنهن تنهنجا خواب اکين ۾ سانڍي رکيا،
ڇـــا اڃــا تائين آ تنهنجي اک ۾ ڪيل؟
پــيــار مــاڻــڻ نــه مــاڻـــڻ الـــڳ مـسـئلو،
نـيـنـهـن نـازڪ آ پـــر پــو به رشــتـو اٽل.
منهنجي مرضي نه پڇ، منهنجي مرضي اٿئي،
صبح جو جيئن اٿان، مينهن ڏسـجي وٺل.
ڪــوڙ سـان سـچ گڏي، شعـر ٺاهيان پيو،
مان ته “مقـصود” هـان، نـاهيان ڪو سچل.