اتهاس جا هڪ هڪ ڪري سڀ ورق ورڻ ڏي.
قصا ڪي نئين دور جا مون کي به لکـڻ ڏي.
ڇـا تـو کـي نه آ يـاد پنهنجـو انـگ ازل جـو،
مٽيءَ جا جسم! مون سان پنهنجـو روح مـلـڻ ڏي.
ورهين جو پياسو تنهنجي ڪپرن تي پـڳـو آ،
سنڌوءَ جا ڪنارا، مون کي هڪ سرڪ ڀرڻ ڏي.
ڇو آڳ کي اندر ۾ ڀـلا سانـڍي رکـيـو ٿئي!؟
دونهين ته دکيل آهي، ڪو ڀنڀٽ به مچڻ ڏي.
اي سنگ! ڪڏهن سنگ تراشن کان نه ڀڄجي.
تون خام آهين، مون کي پنهنجو روپ گهڙڻ ڏي.
قربت جي ترازيءَ جـا هــجــن مــاڻ بـرابـر،
يا مون کي مٿي کڻ يا مون کي پاڻ ڇڪڻ ڏي.
ڇا تـوکي مـتـو مـنهـنجو اصولي نه لڳي ٿو!؟
جو تون به ڀلي جيءُ ۽ مـون کي به جيڻ ڏي.
“مـقصود” کـي هـيءَ ڀـونءِ بـه جـنـت ئـي لڳي جي؛
اي حور! ڪٿـي پنهنجـي رڳـو ڀـر ۾ رهـڻ ڏي.