اُتـر اڌيـڪـار ڏئـي، سـونـهـن! کـڻــي هــل سـنـگ.
پرت پڇي پئي ڇو اڃا، ڪونه چڙهيو ٿئي رنگ؟
مـنـهـنـجـي سـامـهـون آرسـي، ان ۾ تـون ئي تون،
پـاڻ وسـاري پــاڻ مــون، دنــگ ڪـيــو آ دنـگ!
مـون جـو پـنـهـنـجـي پـانـڌ ۾ تـاتـيـو هــو تــوکي،
اِڇـاڌاري عـورتــا! ڪـــوهـــه هـڻـيــن ٿــي ڏنـگ.
تــو جـا ڀـانـئـي واسـنـا، نـرڄـو مـنـهـنـجـو نـيـنهن،
انـگ نـه گـهـرجـي پاڻ کي، تون ٿي منهنجو ننگ.
مـنـهـنـجي دل جي صاحبا! تون جي آهين ڪانه،
سـوچـون سـاهـه گـهٽين ٿيون، ڌرتي ٿئي ٿي تنگ.
هـيـل بـهـارون جــي اچــن، سـوچــي سـوچــي پـاڻ،
مــوٽـي اچـجـان هـاڻ تــون، لاهــي دل تــان زنــگ.
نوٽ: هن غزل جو وزن عروض بدران سورٺا ڇند جي بنياد تي جوڙيل آهي.