ڊنل هرڻيءَ جي اکين جي سدائين سار ۾ ورتل.
اڃا تائين غزل ڳايان پيو مـان پـيـار ۾ ورتـل.
رهي تنهنجي ڳلي آهي، منهنجـي لئه تـيرٿـن وانگـر،
مگر تيرٿ اهو؛ جيڪو هجي تڪـرار ۾ ورتـل.
پري کان واس وٺبـو پيو، رڳو تون شهر ۾ هججان،
تنهنجي هونـدي سڄو ماحول ٿئي مهڪار ۾ ورتل.
ڪڏهن ڌتڪار کي ڏسندي، ائين محسوس ٿيندو آ،
هجان ڪاري کان جهڙو ڪر، ڪنهن جي ونهنوار ۾ ورتل.
سڀئي رستا نڀاياسـون، مگـر سريو نه آ ڪجهه ڀي،
رهيو جـيـون وڏيري وٽ ڪـيـل ونـگار ۾ ورتل.
ائين جي وقت پيو ويندو، ڪڏهن پٿر بـه ٿـي وڃبو،
تڏهن سرڪار تون رکجان، ڀــلا آثــار ۾ ورتـل.
اها “مقصود” ۾ مستي رهـي ناهي وئي کان پوءِ،
جڏهن ڏسندين، تڏهن ملندو، تنهنجي ويچار ۾ ورتل.