مـسـت رهـنـدو اچـان، صبح سُرُ، شام سُرُ.
ڪوئي من سان ڪري پيو اڃا تائين چُرُ.
هـــيءُ سِــــرُ يــار جــي آ اُمــانــت رهــيـــو،
جو به چارڻ گهرڻ چاهين ٻيو مون کان گُهرُ.
توکي شـاعــر، تخيل جا پَـــرَ هِـــن مـلـيـل،
روحَ! پـنــڇـــيءَ جـيـــان اڄ اُڏر، ٿــيءُ ڦُــرُ.
آئـون مـٽـيءَ جـو مـاڻـهـو، پـچڻ ٿـو گهران،
ٿيءُ ٽـانـڊو پـرين، منهنجي هِــردي ۾ هُــرُ.
آءُ ســچ کـي رکــي ساهـمـــيءَ ۾ ڏســـون،
پـهــرين مـان ٿـو تـران، پــو ڀـلا تون به تُرُ.
ڪڏهن “مقـصود” جِــي مخلصيءَ کي ڏِسي،
سـنـگ جـيـئـن ڀاسندڙ ڀُـرڀُـري، تون به ڀُر.