سـوجـهـرو، چـهـرو ڇـپـائـيــنـدو وتي!1
ڏوجـــهـــرو، ڏاڍو تـپـائـيـنــدو وتــي!
حسن هـئـي انڪار جي غلطي ڪئي،
عـشق کـان اکيون جهڪائيندو وتي!
ڀاڳ سـان مـون ريس ڪانهي ڪا رکي،
بخت مون سـان هيئن ڦـٽائيندو وتي!
نقش اجرا، عـڪـس ڌنڌلا ڇـو ڀلا؟
وقـت ويـسـر ڇـو وڌائــيــنـدو وتـــي؟
شهر جي هر چوڪ تي جل–مشعلا!(2)
واءُ ڇـــو ڏيــئـــو اجـهـائـيـنــدو وتــي؟
تـوڙ تـي پـهـچڻ جي لئه تڪڙو هليس،
راهـهَ جـــو ڦــــيـــرو رلائـيـنــدو وتــي!
مـان تـه سـودائي مـڙئـي ڀـڻڪان پيو،
لـوڪ پـنـهـنجي ســر ڪـَنـائيندو وتي!
ســَيـر آهــيــان، پـــر شــرافت جو پلئه:
پـــاءُ ڇـــا؛ مــاسـو نـمـائـيــنــدو وتــي!3
مـان تـه تـو لئه ئي ڪيان پيو شاعري،
هـيـئـن نه چئه: “ماڻهو کلائيندو وتي”!
(1) هيءُ لفظ لطيف سائينءَ به استعمال ڪيو آهي:
لاتيون جي لــباس جـون، سي ڇپائي ڇڏ،
آئون، اسين ڪن جي، پاسي تن مَ اڏ.
شيخ اياز جي شاعريءَ ۾ به ان جا ڪافي مثال موجود آهن. جهڙوڪ:
ڇو وري ٻاڦين نه ٿو هر ٻول کي؟
ڇـو ڇُـپــايـئــه راز تـالــي ۾ وري!
(2) جل – مشعلا يعني اسٽريٽ لائٽون
(3) “سير مٿان سوا سير” پهاڪو مشهور آهي. هتي ان جي ابتڙ ڳالهه ڪئي وئي آهي.