پنهنجي هٿ ۾ پٿر کڻ ۽ ڳالهيون غور سـان ٻُـڌُ.
پاڻ سان ڪر يا مون سا ڪر گهمسان ڀري ڪا يُڌُ.
وقت ٿو ڊوڙي، پاڻ ٿڪل هُون، بخت جو تنهن ۾ ڇا!
جاڳڻ کان پو پنـڌ جي نيت، ڪم نه ٻئي ۾ رُڌُ.
مـايـن کـان پـڇ کـيــر ولــوڙڻ ســولـــو آهــي ڇــا؟
ڪـلـهـا ٽـڙڪـن، پــوءِ ٿـئـي ٿـو ڌار مـکـڻ ۽ ڏُڌُ.
عشق جو چرچو، واه جي دعوا، تنهنجي ڌرتي ماءُ!
عـيـد جـا ڪـپڙا پائي ذرا تون پاڻ مٽيءَ ۾ ڳُــڌُ.
فهم فراست ڄـاڻ سـان ايندي، ڄاڻ وڏي شيءِ آ،
سنڌ جا ٻچڙا پوءِ نه چئجان، ڪنهن نه ڏني هئي سُڌُ.
پنهنجي هٿ ۾ پٿر کڻ ۽ ڳالهيون غور سـان ٻُـڌُ.
پاڻ سان ڪر يا مون سا ڪر گهمسان ڀري ڪا يُڌُ.