نــنــگــي واس تــان واءَ جــو اوڇــڻ گــهــر ۾ اڏري آيو آ.
يــار جـــي آمــد، ســـونــهـن جـو منظر، سورج اڀري آيو آ.
درياهن جا گسّ ٿا مٽجن، ڳالهه اچي ٿي سمجهه ۾ بيشڪ،
صدين کان بي آب پٽن ڏي، سمنڊ ڪو نڪري آيو آ!
درشن ٿيو ته چپن تي مهرون! مون وانگر ئي حال هئس،
هـن جـو هـانءُ بـه پـل صـراطـون، شـايـد اُڪـري آيو آ؟
مون ته اڳي ئي يار چـيـو ٿـي، پـٿـر ناهـي، بـرف جـو بـت؛
پــيــار جـا ڪــرڻـا پونـدي مون وٽ، سارو وگهري آيو آ.
آڌيــن ۽ پـائـولــن وانـگـر، مـيــڙڻ جــي مــشــغــولـي ٿــي،
دلــبــر هـيـل تــه ريــجــي وانـگــر، ڪـيـڏو وکـري آيو آ؟