امن جي امينن جو ڪـڙڪاءُ گهٽ آ.
تـڏهـن ئـي لٽيرن کي ڇـرڪاءُ گهٽ آ.
سـوا سـيـر جـنـهـن کي ٿـي اڳ پوءِ ڦريا،
تونگر کي توريـم، مون کان پـاءُ گهٽ آ.
ڏکــي ويــل آئـي تــه سـنـگــت نه پهتي،
مـٿـان ڀـائـرن ۾ بـه ســرچـــاءُ گـهــٽ آ.
ٻليءَ شينهن پاڙهيو، جـو کائڻ ٿي آيس،
خبر پئيس تڏهين ته هڪ داءُ گهٽ آ.
ڏِسِـي حـادثـن کـي گهـڻو خون ٽهڪي،
مـگـر ان جي ٽهڪي ۾ وَرجاءُ گهٽ آ.
مِرُن جي ڪنڌن کي مِرون ڪو نمائين،
مـرگـهـه جـي اڳـيـان تـن جو ڍِرڪاءُ آ.
زمانـو ڏکـيـو ٿـئِـي، او ”مقـصود“ شاعر،
لڳي ٿو جيئڻ سان تنهنجو چاءُ گهٽ آ.
نوٽ: چاءُ = چاهه لطيف سائينءَ جي بيتن ۾ به ان اچار جو استعمال ڪيل آهي. جيئن“چنيسر سين چاءُ، متان ڪا منڌ ڪري” (کنڀات) “چُڪيءَ توسين چاءُ، پاسي ۾ پيئي رڙهي” (حسيني)