زنـدگـيءَ ۾ ڪـٿـي رهـنـمـائي رهــي؟
پنهنجي منزل به ڪيڏي پرائي رهــي!
پـنـڌ هـلـبـو تـه ٿـاٻـڙبـو، ڪـربـو بـه آ،
هـن سـفـر ۾ سـنـوت، ٿـيـڙ کـائـي رهي!
هڪڙو شاعر، جو ناصح ۽ مخلص به هو،
شـهـر وارن جـي اُن سـان ڇـڊائـي رهـي!
ٺــوڪـرن ۾ رکـيـو وقــت ۽ حـالـتــن،
تڏهن فطرت ۾ بيشڪ ڪڙائي رهي.
مـان شـهـريـار نـاهـيـان، فـقيري مـنش!
تـنـهنجي ڪاوڙ آ مون تي اجائي رهي.
او سـڪـل، ٺـوٺ، ويـران دل جـا ڌڻـي،
مـنهــنجـي اک ۾ سـدائـيـن ترائي رهي.
مان ڀـريـنـدس گهڙي کي اڃا ڪيترو،
نـيـٺ اُٿـلـــي پـئــي، جــا ڀــرائــي رهــي.
عـيد تـي جـنـهن کي درٻار هڻڻي هئي،
هــاءِ! مـحـروم جــلـوه نــمـــائي رهـــي.
پرمغز ڪنهن غزل تي ٿي تنهنجي هڪل!
منهنجي شعرن کان وڌ، تنهنجي وائي رهي.
يادگـيـري ڪـنـدي تـو وسـاري ڇـڏيو،
تـنـهـنـجـي بيشڪ اها ڀي وڏائي رهـي.
مان نڪمو، پنهنجي ڪرت جو ڪاريگر،
ياد “مـقـصـود” منهنجي ڪمائي رهي.
نوٽ: 16 فيبروري 2015ع تي عبرت اخبار ۾ حبيب لغاري جي لکيل آرٽيڪل ۾ منهنجي هن غزل جو مقطع به قاضي مقصود گل رتيديري واري جي نالي سان منسوب ڪري ڇڏيو آهي.