لـهـرون ڇـهـنديون نيٺ ڪنارو، تن سان پير پسائي وٺجان.
سـمـنـڊ صـديـن کـان پـياسو آهي، ان جي اُڃ اجهائي وٺجان.
وقت ازل کان آهي سفر ۾، وقـت گـهـمـي ٿـو، وقت ڦري ٿو،
وقت وڏو آ، تون بس هـڪـڙي مون سان رات کٽائي وٺجان.
جـيـون بَــن ۽ مـان بَـنـواسـي، جـوڳي بنـجي جـو بــه پــرايــم،
چند گهڙين جي لاءِ ويهي سو، مون کان تون به پرائي وٺجان.
مــايــا جــو ڪــو ڇــيــهـه نــه آهــي، مــايــا اپرمـپار رهي آ،
تــون بــه تــه مـايـا، تـو لـئـه ڳـايــل سـارا گيـت لکائي وٺجان.
پـڙهـي يـار صـحـيـفـا اکـيـون، دﺆر ڪـندس مان پورو سارو،
پلڪن جون پوتليون ويڙهي، پنهنجـا نـيـڻ چـمـائي وٺجان.
منهنجي روح جو ڀرجڻ ناهي، تنهنجي دل جي ڀـرجـي آئـي،
ڪنهن به بهاني آئون مياري، تون اکيون ڇلڪائي وٺـجان.
ڪيئن ته وٺنديـن، ڪڏهن وٺندين، ڪهڙي ڳالهه جو بدلو وٺندين،
مون کي ڪو انياء ڪرڻ ڏي، مون کان پوءِ نيائي وٺجان.
دور ســنــهــرا هــاڻ وري آ، ٿـورو ڪـو آسـيـس وٺـــڻ ڏي،
تنهنجي وڃڻ جـي ريت رهي آ، بيشڪ سا ورجائي وٺجان.
نوٽ: شاعريءَ ۾ لفظن کي کٽائڻ ۽ وڌائڻ جا مثال عام ڳالهه آهن. “انياء” جي مقابلي ۾ ”نيائي“ لفظ آڻي سگهجي ٿو. هن جو هڪڙو مثال هيٺ ڏجي ٿو:
سـوا سـچ، سـائـيـنـس ۽ سونهن جـي،
ڪروڙين قصا پر ڪُـوَقـتـي ڪٿا.
(اوتون جوتون، صفحو 115)