ها ها، تـنـهـنجي وجود ۾ ڪجهـه روشنيون هيون.
انـدر جـي اک سـان پـاڻ اهي مـون ڏٺيون هيون.
مُـک تـي هـيـون مجاز جون سـڀ رونقون وري،
اخلاق جــون طـبـع ۾ سڀئـي خوبيون هيون.
وکـريـو ته حـسـن پـيو آ سـڄيءَ ڪائنات ۾،
پــر يــار مـنـفرد ڪجهه تو ۾ شيون هيون.
طــالــب ٿـيـس ته تــو سان مـلـڻ جون خواهشون،
هـر گهـرج کـان يـقين سان چوندس وڏيون هيون.
شـدت ســان تـوکي يــاد ڪيم ۽ فراق ۾،
مون دربدر ٿي تنهنجون گهٽيون ڀي پڇيون هيون.
يادن ۾ آسپاس جي دنـيـا نـه يــاد پـئــي،
مون لاءِ شهر منجهـه بـه ويـرانـيـون هيـون!
هيءَ تشنگي جهڪي به ڀلا ڪيئن ٿي سگهي!
اڄ کان اڳي به ڪنهنجون اڃون هي اجهيون هيون!؟
“مـقـصــود” حوصلي سان ڪٽيو وقت کي اٿم،
صـديـن تي ٿيون محيط سموريون گهڙيون هيون.