چـار اکيون ڪري وار ڪاري ڪجان.
قـرب پـيـڙهـي ڇـڏي، بار ڀاري ڪـجـان.
وَٽّ جيڪـا بـه ڏيـن، سـا جـلالـي هـجـي،
هوش ۽ عقل کان مونکي عاري ڪجان.
سـر تـريءَ تـي رکـيـم، ڏس نـه بــازيـگـري،
تـون به تـاڙي هـڻـي، پــرسـتـاري ڪـجـان.
لوهه آهيان ته ڇـا، تـو کـان ويندس مُڙي،
ٻانهن پنهنجيءَ کي مون لاءِ ٻاري(1) ڪجان.
هيءَ دٻڻ وقت جي مون کي ويندي ڳهي،
تـون ڪنارو جهلي، ويجهي ٽاري ڪجان.
ڪنهن سڳنڌ جي ضرورت اٿم سُرهـيـا،
هن شهر ۾ اچي ڪـا عـطـاري ڪجـان.
منهنجي محبوب کي مـنـفـرد ٿـو گـهـران،
ڳالهه جيڪا ڪرين، سا نياري ڪجان.
ويٺو “مقـصود” آهـيـان ڏسـائـون جهـلـي،
قــول مـوٽــڻ جـو هـو، آبيـاري ڪـجــان.
(1) ٻاري، جنهن سان لوههُ (سريو) موڙيو ويندو آهي.