اسان جـا سينـا پريم جا گهر، دوار کولي.
تڪي رهيا هن، پرين اچي ڪو اسان سان ٻولي.
جڏهن کان پيارن جي ياد جو سلسلو هليو آ،
ڀلائي ڇڏيو اسان کان سـارو جهـان ڀـولي.
هي وحشتن جا عظيم ر يلا ڪٿان اچن پيا!؟
هري هري پيو پنن جيان من اسان جو ڏولي.
اڳي ئي ساڻا، ٿـڪي ٿياسين صفـا وساڻا،
وڇوڙو ويٺو اڃا به سوچن ۾ زهر گهولي.
ڀلي ته “مقصود” خوار ٿيون ۽ خراب سڏجون،
مگر نه چئبو ته عشق ڇڏيو اسان کي رولي.