اکيون سدائين رهنـديـون تـو لـئـه وِڇاڻ بــڻــجــي.
دلبر ڪڏهن نه اچـجـان، دل جي وِساڻ بـڻـجـي.
ڄـڻ سـمـنـڊ ٿــي ولــوڙيـو، او اپـسرا اُروشي(1)!
سـوچـن ڪڍيو آ توکي، مون مان منڌاڻ بڻجي.
ڏاڍو ڊڄـان ٿـو تـو کـان، او شـينـهن جـي شڪارڻ،
تنهنجي گهٽي وئي آ، مون لـئــه مـچـاڻ بــڻــجـي.
اڏرن ٿـا لـفـظ اهــڙا، جــذبـات جــي پرن ســان،
خوشبوءِ تنهنجي سونـگهي، منهنجي پـراڻ بـڻـجي.
سنگت به مون کي منهنجي نالي نه ٿـي سـڃـاڻـي،
سالن کان تون رهـي آن، منهنجي سـڃاڻ بـڻـجي.
هـوڪـا اڃا به منهنجا هن شهر ۾ ٿـا گونـجن،
شايد وَرِي اچين ڪـا، سـَڏَ جي وراڻ بـڻـجـي.
اي واءَ وڃ وٺي اچ، هـن پـار جـي خـبـر ڪـا،
موٽي وري به اچجـان، هـن جي پُــڇـاڻ بڻجي.
“مـقـصود” هي شعر هِـن، تنهنجــون ئـي يادگارون،
منهنجا ڪتاب رهندا، تنهنجـا وٿاڻ بـڻـجي.
(1) هندو ديومالائي قصي جو هڪ ڪردار