زنـدگـيءَ جي چاهنا بس چار گهڙيون چين جون.
وقــت وڌيـون عـادتـون پـر يـار خاطـر سَين جون.
بادلن جا استعارا هاڻ ڪنهن ڪم جا نه هِـن،
درد تـشـبـيـهـون گهري ٿو هاڻ گهاٽي رَين جون.
عشق اوساٽون ڏنيون، مون ڪَـَنَ ڪڍايا ڪين ڪي،
ڀاڳ کان ڀانـيـم نشانيون، دلبرن جي دَين جون.
سونهن کي اکرن ۾ اٽڪائڻ جي ڪوشش پيو ڪريان،
مـهـربـانـيـون شـاعـرن تي هِـنِ پـــني ۽ پين جون.
قرب جون “مقـصود” جيڪي منزلون ٽپندو ويس،
راهــهَ ۾ جيڪي مليون سي صورتون سڀ عـَينَ جون.