ڪڏهن جواز کٽن ٿا؟ ڪڏهن جواب کـٽن؟
مـان انـتـظار ۾ آهيان، ڪڏهن حجاب کـٽن؟
گـنـاه آهـي اگـر ڪـنـهـن جـي يادگيري رکڻ،
الله ڄـــاڻــي ۽ آئـــون، ڀـــلـــي ثـــواب کـــٽـــن.
وهـيـون ســنـڀـالي رکـيـون ٿـئـي، اڙي او واپــاري!
هـلـيـو آ پاس پرين تون، ته ڪو حساب کٽن.
کـڻــي نــه کـيــر ٿـئـين! کنڊ ٿي ملان تو سان،
مــٺــاڻ رت ۾ ٺهــي ٿـي، ڀلي غُـراب(1) کٽـن.
هـي دشـت ِ غـم آ، رڳــو ڌوڙ ۽ وســي واري،
حـيـات هـيـئـن ٿـي گـذري، نـه ٿـا سراب کٽن.
مـون کـي تــه سج ﱠ جــي چــؤڌار روز ڦــرڻــو آ،
ڀــلــي تـه ڍنـڍ ۾ هـر روز پـيـا حــبـاب کـٽــن.
(1) غُراب = غوراب، يعني جهاز. وزن درست رکڻ لاءِ شاعريءَ ۾ لفظ وڌائڻ يا کٽائڻ جا انيڪ مثال موجود آهن. هتي به ساڳئي مقصد تحت ڊگهي سر کي ڇوٽي سر ۾ تبديل ڪيو ويو آهي. هن سلسلي ۾ استاد بخاريءَ جو هڪڙو مثال ڏيڻ ڪافي ٿيندو:
لنگهيو مسيت جي سامهون ته مرحبا گونجي،
گــهـــڙيو بــــــــــــزار ته بــــــــازار دنبها ٿي وئي.
(نه ڪم نبريو، نه غم نبريو، استاد بخاري، صفحو 158)