انيڪ روپ ۾ ظاهـر ٿـو روشـنـائـي ڪري.
مجـاز، حق سان اسان جي ٿـو آشـنـائـي ڪري.
جيئـڻ جـو ڍنـگ مـٽـائـڻ لـئـه موهه مايا جـي،
حـسن کي سجدا ڪرايا مدح سـرائـي ڪري.
پريـنءَ جا زلـف به هـڪ عشق جي اَٿـَوَ منزل؛
نون رخـن ڏي اسان جي ٿي رهـنمـائـي ڪري.
فـراق نـاهـي مـقـدر جـو کـيـل او جــانـان!
ڪرم جي ڦـَلَّ اسان کي ڇڏيو توائي ڪري.
نظر اڳيان ڪو اسان جي مثال پيش ته ڪر،
اڏار پنهنجي طـلـب کـي مـٿـي هـوائـي ڪري.
اصـل تـي سـود جي گهرجي، اهو ملي ويندئي،
اوهـان کـي قـرب ورائـي ڏبـو سـوائـي ڪري.
اچِي ڪــو منهنجي تڏي تي به پير ڀر سانئـڻ!
اگـر چــڱــائي نـه پڄنئـي، ڀلا مدائي ڪري(1).
هـتـي تـه درد گهـٽـائڻ جي هيءَ به پَـــرُ آهــي،
نئين ڪا نينهن جي صورت ڇڏي ڀرائي ڪري.
مــون کــي تــه سـاهه ڇڏڻ تائين آسرو رهندو،
ڪـڏهن ٿـو يـار مـحـبت ۾ هم نوائي ڪري.
سـمـوري حـال کي “مـقـصـود” تو اڳيان رکيم،
مون پنهنجي شعر ۾ هر ڳالهه جي چٽائي ڪري.
(1) هن مصرع ۾ صنعت تضاد ايجابي جو استعمال ٿيل آهي.