هـيءُ عـشـق ازل کـان ويـري آ، ٿـو جـيءُ جـلـي آزارن کان.
ڪو ذهن اندر سوداءُ رهيو، پـيو هـانءُ ڳـري ويـچـارن کـان.
اي سونهن! سهائـو تـيـز اٿـئـي، هـن اجـري اجـري چهري جو،
ڏس ڪيئن ٿـو تـوکي داد ملي، اڄ دادوندن دل وارن کان.
هي ڇا ته هلون ٿا سـاڻ مـگر، درياه – ڪـپـن جـان ويڳاڻا،
اچ پـاڻ ٻـڌايـون ٻـانـهـن ۾، سـنـگـت جـا سـڳـا ٻانڌارن کان.
هن ديس جي ريت انوکي آ، ڳوريون به مرن ٿيون ڪاريون ٿي.
ڪنهن پريم نگر جي راه پڇون، هليا ته هلي وڻـجـارن کان.
او جيت! اچي ٿي منهنجي بلي، ڪا نَـٿّ نڪيليءَ جيئن پائين،
مـون آس رکـي اگـهـه پـار پـڇـيو اڄ آهي وڃي سونارن کان.
هيءَ عمر سڄي تنهنجو آهيان، پر عمر جي هڪ سيما آهي.
چاهين جي اچڻ، پوءِ آءُ کڻي، اڳ جيءَ تي موت جي مارن کان.