اُڪـيــر دل ۾ ٿـئـي ٿي ۽ روح ڇڪـبو آ.
حــواس ڪــمّ ڇـڏيـندا ته عشقُ سـڏبو آ.
اکيـون ٿڌيون ٿيون ٿين، جيڪڏهن پرين ڏسجي،
۽ دل ٺــري تــه انــهــيءَ کــي قــرار چـئـبو آ.
فراق جنهن نه ڏٺو، عـاشقيءَ مان ڇا ڄاڻي،
وصـل جـو؛ درد کـان پوءِ ئي سواد چکبو آ.
خيالَ! ٿورو سگهو ٿـي، جـنـون بـنـجـي وڃ،
تڙپ کان پوءِ ئي چَهرو غزل ڪو لـکبو آ.
اڙي اَيــــاڻ! ڦـروڙيـن کـــي ڦـــٽ چــوڻ وارا،
دلـيــن جي زخــم تـي هـرگز پهو نه رکبو آ.
سـدا مـلـوڪ صـنـم جو نظيرُ پيش ٿئي،
تـڏهــن بـه هـٿّ جـي کـڻـبـا ته يار گهربو آ.
جڏهن ڪو هجر جي حالت مان ٿو پچي نڪري،
تـڏهـن ســو لــوڪ جـي آڏو مثال بڻبو آ.
انهن مان ٿيءُ نه “مقـصود” جو وساري ڇڏيـن،
پرينءَ کي پنهنجي اندر ۾ رهـائـي ڇـڏبـو آ.