جيون جي سچائي نه پڇ، ڪـﺆڙي ۽ ڪساري آ.
ڊُگ ڊُگ تـي پـيــو نــچـجــي ۽ وقــت مــداري آ.
سِـڪـي جـو ٻـيو رخ آ، هر ڪوڙ ڪٽڻ واري،
مـنـطـق جـي سـهـاري تـي، آکــاڻــي بــيــهــاري آ.
هي ڄـﺆر مهانڊا سڀ، گُهٽ گُهٽ ٿا پين رت کي،
پـر پـو بـه نــڙي تِـــن جـي، ڪـيــڏي نه اُڃاري آ.
ان اک کي هجي شابس، جيڪا نه ڇُـلي هوندي،
حاڪــم ته شـهـر جـي هــر؛ دل درد سـان ڏاري آ.
مـذهـب کـي مـفادن لـئه، هٿيار ڪندڙ مـاڻـهـو،
هـــر ظــلـــم تــي تـنـهـنـجـي ٿـي، تـاويـل نـياري آ.
حاذق ڪو نه ٿو ڏسجي، گهرجي ٿي مـسـيـحـائي!
جنهن قوم جو هڪ هڪڙو، ڪوئو به پساري آ!
صدين جـي تـسـلـسـل جي، هيراڪ نه ٿي آهي.
انـڌيــر مــتــل ڌرتــــي، ڪــيــڏي نـه ڏکــــاري آ!
هــيءَ قــوم جـيــارڻ لــئــه، احــسـاس اُڀـارن پـيـا،
ڪمزور ڪُـلـهن ٽـيڪر، سيني تي بيـهـاري آ.
جو ڏاڍ ڏمر ڏســجي، “مـقــصود” مـلامــت ڪـر،
سـاڃـاه کــي هــــن ڀــيــري، ٿـيـڻــو نــه مـيــاري آ.
نوٽ: 16 فيبروري 2015ع تي عبرت اخبار ۾ حبيب لغاري جي لکيل آرٽيڪل ۾ منهنجي هن غزل جو مطلع به قاضي مقصود گل رتيديري واري جي نالي سان منسوب ڪري ڇڏيو آهي.